Kırkpınar güreşlerinin tekerlemesidir.
“İki yiğit çıkmış meydana.
İkisi de birbirinden merdane. Altta kaldım diye erinme
Üste çıktım diye gerinme!
Bu meydan er meydanı.
Yenilmek de var yenmekte!”
Bu maç için de geçerliydi bu sözler.
Ligimizin iki ezeli rakibi, tartışmasız iki devi Fenerbahçe ve Galatasaray’ın Kadıköy’deki karşılaşması iki yiğidin meydana çıkmasıydı.
Ama futbolda yiğitlik isimle olmuyor, futbol oynamakla oluyor.
Ama onlar ilk yarıda oynamaktan çok oynatmamayı tercih ettiler.
Sadece mücadele büyüktü
Kıran kırana, kora kor.
Özellikle orta sahada birbirine öylesine sıkı pres yaptılar ki, pas kayıpları ve fauller nedeniyle ilk yarıda tek bir tehlikeli pozisyon oluşmadı.
Rakip kaleye isabetli şut bile atamadılar.
Gol sihirbazları Icardi ve Dzeko ceza alanında topla bulaşamadı.
Fenerbahçe’nin kıvır kıvır saçlarıyla orta sahadaki gürül gürül dinamosu Fred’i aradığı ortadaydı.
Fauller nedeniyle ilk 45’te top sadece 22 dakika oyunda kalması bunun kanıtıydı.
İkinci yarıya Fenerbahçe Cengiz’in yerine İsmail’i oyuna alarak başladı.
Ancak değişen bir şey yoktu.
Oyun kilitlenmiş, iki takıma da kilidi açacak anahtar futbolcular gerekiyordu.
Galatasaray Mertens’in yerine Zaha’yı, Fenerbahçe de Tadic’in yerine Joshua King’i oyuna soktu.
Bu değişiklikler oyuna biraz olsun renk getirdi.
Fenerbahçe ve Galatasaray nihayet kornerlerden pozisyon bulmaya başladılar.
Ama saman alevi gibiydiler.
Galatasaray Barış Alper ile Fenerbahçe de Szymanski ile gole yaklaştı ama nafile.
Dağ fare doğurdu, derbi tatsız, tuzsuz, golsüz sona erdi.
Nedeni iki takımın da kazanmaktan çok kaybetmemeyi tercih etmesiydi
Ne Galatasaray Galatasaray’dı.
Ne Fenerbahçe Fenerbahçe.
Olan seyirciye oldu.
Bir dönem Futbol Federasyonunda görev yapan UEFA Hakem Kurulu üyesi Ulenberg, Türk futbolundaki en büyük sorunun futbolcuların hakeme itiraz etmeleri olduğunu söylemişti.
İki takımın yaldızlı yıldızlı futbolcularının her pozisyonda hakeme bu kadar itiraz etmeleri düşündürücü.
Demek ki, sahada ayakları kilitlenince, çeneleri açılıyor.
